Fire Road

برو بیرون! اجرا کن! ما باید این مکان را ترک کنیم! قراره کل این جا رو خراب کنن! برو بچه ها اول بدو! همین حالا برو!

این فریادهای پایانی بود که کیم فوک 9 ساله قبل از فروپاشی دنیایش در شعله های آتش شنید - قبل از اینکه بمب های ناپالم از آسمان فرو بریزند، لباس هایش را سوزانده و در اعماق پوستش فرو بپاشد. این لحظه ای است که برای همیشه ثبت شده است، تصویری نمادین که ترسناک و خشونت جنگ ویتنام را تعریف می کند. کیم در سردخانه مرده رها شد. هیچ کس انتظار نداشت که او از این حمله جان سالم به در ببرد. ناپالم به معنای آتش و آتش به معنای مرگ بود.

بر خلاف همه احتمالات، کیم زندگی کرد—اما سفر او به سوی شفا تازه شروع شده بود. وقتی بمب‌های ناپالم افتاد، همه چیزهایی که کیم می‌دانست و به آنها تکیه می‌کرد، همراه با آنها منفجر شد: خانه‌اش، آزادی کشورش، معصومیت و شادی دوران کودکی‌اش. سال‌های آتی با درمان‌های طاقت‌فرسا برای سوختگی‌های او و دردهای جسمی بی‌رحمانه در سراسر بدنش مشخص می‌شد، که همیشه یادآور آن روز وحشتناک بود. کیم...

Get out! Run! We must leave this place! They are going to destroy this whole place! Go, children, run first! Go now!

These were the final shouts nine year-old Kim Phuc heard before her world dissolved into flames—before napalm bombs fell from the sky, burning away her clothing and searing deep into her skin. It's a moment forever captured, an iconic image that has come to define the horror and violence of the Vietnam War. Kim was left for dead in a morgue; no one expected her to survive the attack. Napalm meant fire, and fire meant death.

Against all odds, Kim lived—but her journey toward healing was only beginning. When the napalm bombs dropped, everything Kim knew and relied on exploded along with them: her home, her country's freedom, her childhood innocence and happiness. The coming years would be marked by excruciating treatments for her burns and unrelenting physical pain throughout her body, which were constant reminders of that terrible day. Kim...