The rhymer: an heredyssey

قافیه، هردیسه اثر داگلاس تامپسون از طبقه بندی در هر یک از ژانرهای ادبی سرپیچی می کند. طنزی است درباره جامعه معاصر، به ویژه دنیای هنر، همچنین تأملی کمیک-شاعرانه درباره ماهیت زندگی، مرگ و اخلاق است. یک ولگرد مرموز از شهری به شهر دیگر سرگردان است و از هر کسی که اولین بار با آن روبرو می شود نام و هویت جدیدی می گیرد. نادیت لیرموت که ظاهراً دچار فراموشی یا حتی آسیب مغزی شده است، اما ابزار دیگری برای دسترسی به گذشته و شاید حتی آینده دارد: روی سینه‌اش یک شماره‌گیر، سیم‌های آستینش را پایین می‌آورد که می‌تواند به دیوارهای ساختمان‌های قدیمی وصل شود که معتقد است می‌تواند از آن‌ها استفاده کند. ارواح خود را مانند نقش روی نوار بخوانید. شباهتی که ظاهراً به برادر فرضی‌اش، هنرمندی موفق به نام زنیر، دائماً او را آزار می‌دهد. نادیت که قصد دارد زنیر را تعقیب کند و از روی کینه توزی او را محکوم کند یا باج بگیرد، در سفرهایش در شهرهای اقماری و حومه اطراف شهری به نام اوربیس، نادیت متوجه می شود که او همیشه دو قدم عقب تر از شخصیتی است که...

The Rhymer, an Heredyssey by Douglas Thompson defies classification in any one literary genre. A satire on contemporary society, particularly the art world, it is also a comic-poetic meditation on the nature of life, death and morality. A mysterious tramp wanders from town to town, taking a new name and identity from whoever he encounters first. Apparently amnesiac or even brain-damaged, Nadith Learmot nonetheless has other means to access the past and perhaps even the future: upon his chest a dial, down his sleeves wires that he can connect to the walls of old buildings from which he believes he can read their ghosts like imprints on tape. Haunting him constantly is the resemblance he apparently bears to his supposed brother, a successful artist called Zenir. Setting out to pursue Zenir and denounce or blackmail him out of spite, in his travels around the satellite towns and suburbs surrounding a city called Urbis, Nadith finds he is always two steps behind a figure as...