Political Foundations of Judicial Supremacy: The Presidency, the Supreme Court, and Constitutional Leadership in U.S. History

آیا دادگاه عالی باید در مورد تفسیر قانون اساسی حرف آخر را بزند؟ به نظر می رسد که قضات دیوان عالی قطعاً چنین فکر می کنند - و منتقدان آنها می گویند که این موضع دموکراسی را تهدید می کند. اما کیت ویتینگتون استدلال می کند که قضات دیوان به سادگی قدرت را به دست نگرفته و سیاست را دور زده اند. قوه قضائیه قدرت را به آنها تحمیل کرده است - توسط سیاستمداران، به نفع سیاستمداران. در این تاریخ گسترده سیاسی برتری قضایی در آمریکا، ویتینگتون نشان می‌دهد که رؤسای جمهور و رهبران سیاسی از همه اقشار تلاش کرده‌اند تا دادگاه را بر پایه قرار دهند و قضات آن را تشویق کرده‌اند که نقش مفسران نهایی قانون اساسی را بپذیرند.

ویتینگتون بررسی می کند که چرا روسای جمهور غالباً برتری قضایی را به نفع خود می دانند، چرا به ندرت مسئولیت تفسیر قانون اساسی را بر عهده می گیرند و چرا رهبری قانون اساسی اغلب به دادگاه ها واگذار می شود. قاطعیت بی‌سابقه دادگاه رنکوئیست در سرکوب اقدامات کنگره، تنها نمونه اخیر تحولی است که با خود نسل بنیانگذار آغاز شد. پیشنهادهای ریاست جمهوری برای رهبری قانون اساسی نادر بوده است، اما نشان دهنده مزیت سیاسی موقت در انجام این کار است. در اغلب موارد، روسای جمهور در افزایش قدرت دادگاه و تشویق کنشگری آن همکاری کرده اند. ویتینگتون با به چالش کشیدن خرد متعارف که قضات دموکراسی را غصب کرده اند، نشان می دهد که برتری قضایی محصول سیاست دموکراتیک است.

Should the Supreme Court have the last word when it comes to interpreting the Constitution? The justices on the Supreme Court certainly seem to think so--and their critics say that this position threatens democracy. But Keith Whittington argues that the Court's justices have not simply seized power and circumvented politics. The justices have had power thrust upon them--by politicians, for the benefit of politicians. In this sweeping political history of judicial supremacy in America, Whittington shows that presidents and political leaders of all stripes have worked to put the Court on a pedestal and have encouraged its justices to accept the role of ultimate interpreters of the Constitution.

Whittington examines why presidents have often found judicial supremacy to be in their best interest, why they have rarely assumed responsibility for interpreting the Constitution, and why constitutional leadership has often been passed to the courts. The unprecedented assertiveness of the Rehnquist Court in striking down acts of Congress is only the most recent example of a development that began with the founding generation itself. Presidential bids for constitutional leadership have been rare, but reflect the temporary political advantage in doing so. Far more often, presidents have cooperated in increasing the Court's power and encouraging its activism. Challenging the conventional wisdom that judges have usurped democracy, Whittington shows that judicial supremacy is the product of democratic politics.