Desiring China: Experiments in Neoliberalism, Sexuality, and Public Culture

شهروندان چینی از طریق ویترین ها، روزنامه ها، اپراهای صابونی، بارهای همجنسگرایان و سایر مکان های فرهنگی عمومی در حال مذاکره هستند که به معنای شهروندی جهان وطنی با نیازها، آرزوها و آرزوهای مناسب هستند. لیزا روفل استدلال می کند که ایجاد چنین "موضوعات خواستنی" هسته اصلی پیکربندی مجدد اقتضایی و تکه تکه چین در رابطه با جهان پسا سوسیالیستی است. او در مطالعه‌ای همزمان قوم‌نگاری، تاریخی و تئوریک معتقد است که ذهنیت‌های نئولیبرالی از طریق تولید امیال مختلف - مادی، جنسی، و عاطفی - ایجاد می‌شوند و این عمدتاً از طریق تعامل آنها با فرهنگ عمومی است که مردم در چین تصور می‌کنند. و تمرین تمایلات مناسب برای دوران پس از مائو.

روفل با تکیه بر تحقیقات خود در دو دهه گذشته در میان ساکنان شهری و مهاجران روستایی در هانگژو و پکن، معانی را که افراد به پدیده‌های مختلف فرهنگی عمومی می‌دهند و تفسیر آنها را تحلیل می‌کند. در مورد درک خود از چین پسا سوسیالیستی و نقش آنها در آن می گویند. او اولین مناظره عمومی گسترده در مورد تغییرات اجتماعی پس از مائو را در گفتگوهای پرشور درباره سریال محبوب تلویزیونی 1991 سالها قرار می دهد. او توضیح می‌دهد که چگونه ظهور هویت‌ها و شیوه‌های همجنس‌گرایان در چین ارتباط با شبکه فراملی لزبین‌ها و مردان همجنس‌گرا را آشکار می‌کند، در عین حال که شکاف‌های شهری/ روستایی و طبقاتی را به منصه ظهور می‌رساند. مذاکرات 1999-2001 در مورد ورود چین به سازمان تجارت جهانی؛ یک موزه جنجالی زنان؛ روش هایی که زنان مجرد جوان آرزوهای خود را در رابطه با محرومیت هایی که تصور می کنند مادرانشان تجربه کرده اند به تصویر می کشند. قضاوت در مورد محدودیت‌های منفعت شخصی در پرونده‌های دادگاه مربوط به میل همجنسگرا، مالکیت معنوی، و کلاهبرداری مصرف‌کننده - روفل همه این موارد را به عنوان سایت‌هایی که در آن سوژه‌های مایل به وجود می‌آیند نشان می‌دهد.