Truth Without Reconciliation: A Human Rights History of Ghana (Pennsylvania Studies in Human Rights)

اگرچه کمیسیون‌های حقیقت و آشتی قرار است پس از خشونت سیاسی، اجماع و وحدت ایجاد کنند، Abena Ampofoa Asare ناسزاگویی را با ارزش‌ترین و نادیده گرفته‌شده‌ترین پیامد این روند در غنا معرفی می‌کند. کمیسیون آشتی ملی غنا (2001-2004) با جمع‌آوری و حفظ صدای بخش‌های مختلف جمعیت ملی، آرشیو عمومی بی‌سابقه‌ای از تاریخ سیاسی پس از استقلال را که توسط قربانیان نقض حقوق بشر توصیف می‌شود، ایجاد کرد. p>

صداهای جمع‌آوری‌شده در آرشیو این کمیسیون حقیقت، سابقه تاریخی غنا را با توصیف خشونت دولتی که به شکاف‌های زندگی روزمره نفوذ کرده و چگونگی زنده ماندن افراد و جوامع در دهه‌های پس از استقلال ملی را شکل می‌دهد، گسترش می‌دهد. در اینجا، قربانیان خشونت زبان حقوق بشر بین‌المللی را به کار می‌گیرند تا خود را به‌عنوان کارشناسانی مطرح کنند که هم برای گذشته سوگوار هستند و هم مسیری را به سوی عدالت آینده بیان می‌کنند.

اما، خطرات و همچنین پاداش‌هایی برای لایروبی وجود دارد. این تاریخچه بازماندگان غنا. حقیقت آشکار تاریخ حقوق بشر غنا، تنوع و ناهماهنگی صداهای رنجور است. این سوابق متناقض و متضاد روشن می کند که پیگیری آشتی سیاسی، اولاً مستلزم محاسبه خشونتی است که گذشته نیست، اما در نهادهای ملی و زندگی فردی حفظ شده است. آساره با بررسی چالش شهادت حقوق بشر به عنوان تاریخ و سیاست، مسیر جدیدی را در ارزیابی موفقیت و شکست کمیسیون های حقیقت و آشتی در آفریقا و سراسر جهان ترسیم می کند.

Although truth and reconciliation commissions are supposed to generate consensus and unity in the aftermath of political violence, Abena Ampofoa Asare identifies cacophony as the most valuable and overlooked consequence of this process in Ghana. By collecting and preserving the voices of a diverse cross-section of the national population, Ghana's National Reconciliation Commission (2001-2004) created an unprecedented public archive of postindependence political history as told by the self-described victims of human rights abuse.

The collected voices in the archives of this truth commission expand Ghana's historic record by describing the state violence that seeped into the crevices of everyday life, shaping how individuals and communities survived the decades after national independence. Here, victims of violence marshal the language of international human rights to assert themselves as experts who both mourn the past and articulate the path toward future justice.

There are, however, risks as well as rewards for dredging up this survivors' history of Ghana. The revealed truth of Ghana's human rights history is the variety and dissonance of suffering voices. These conflicting and conflicted records make it plain that the pursuit of political reconciliation requires, first, reckoning with a violence that is not past but is preserved in national institutions and individual lives. By exploring the challenge of human rights testimony as both history and politics, Asare charts a new course in evaluating the success and failures of truth and reconciliation commissions in Africa and around the world.