Philosophy of New Music

یک رویداد انتشاراتی—ترجمه ای جدید و آشکار از مانیفست رادیکالیسم موسیقی تئودور آدورنو؟

در سال 1947 تئودور دبلیو. آدورنو، یکی از فیلسوفان برجسته اروپایی سالهای پس از جنگ، بازگشت خود را پس از تبعید در ایالات متحده به اروپای ویران با نوشتن فلسفه موسیقی جدید اعلام کرد. این اثر که از اولین انتشارش به شدت بحث‌برانگیز بود، با واکنش‌های شدیدی مواجه شد، از اخراج کامل تا خشم. حتی شوئنبرگ نیز به آن فحش داد.

علی‌رغم بحث‌ها، فلسفه موسیقی جدید در میان موسیقی‌دانان، محققان و فیلسوفان اجتماعی بسیار مورد توجه و خوانده شد. آدورنو که نقطه عطفی بزرگ در فلسفه موسیقی‌شناسی خود بود، نقد بازتولید موسیقی را به‌عنوان درونی خود آهنگسازی و نه به‌عنوان موضوعی برای بازتولید اجرای موسیقایی دانست. این اثر متشکل از دو مقاله متمایز، «شوئنبرگ و پیشرفت» و «استراوینسکی و واکنش»، افراط‌های موسیقایی را نشان می‌دهد که در آن آدورنو مبارزه برای آینده فرهنگی اروپا را درک کرد: بین رهایی انسان و بربریت، بین تکنیک‌های آهنگسازی و دستاوردهای شوئنبرگ و استراوینسکی

در این ترجمه کاملاً جدید - که همراه با مقدمه ای گسترده توسط مترجم برجسته رابرت هالو کنتور ارائه شده است - فلسفه موسیقی جدید به عنوان کلیدی ضروری برای کل آثار برجسته و برجسته آدورنو ظاهر می شود. اثر تاثیرگذار

A publishing event—a revealing new translation of Theodor Adorno's manifesto of musical radicalism?

In 1947 Theodor W. Adorno, one of the seminal European philosophers of the postwar years, announced his return after exile in the United States to a devastated Europe by writing Philosophy of New Music. Intensely polemical from its first publication, every aspect of this work was met with extreme reactions, from stark dismissal to outrage. Even Schoenberg reviled it. 

Despite the controversy, Philosophy of New Music became highly regarded and widely read among musicians, scholars, and social philosophers. Marking a major turning point in his musicological philosophy, Adorno located a critique of musical reproduction as internal to composition itself, rather than as a matter of the reproduction of musical performance. Consisting of two distinct essays, “Schoenberg and Progress” and “Stravinsky and Reaction,” this work poses the musical extremes in which Adorno perceived the struggle for the cultural future of Europe: between human emancipation and barbarism, between the compositional techniques and achievements of Schoenberg and Stravinsky. 

In this completely new translation—presented along with an extensive introduction by distinguished translator Robert Hullot-Kentor—Philosophy of New Music emerges as an indispensable key to the whole of Adorno's illustrious and influential oeuvre.