A Theology of Sense: John Updike, Embodiment, and Late Twentieth-Century American Literature (Literature, Religion, & Postsecular Stud)

اسکات دیل الهیات حس: جان آپدایک، تجسم، و ادبیات آمریکایی اواخر قرن بیستم الهیات، زیبایی‌شناسی و بدن را گرد هم می‌آورد و استدلال می‌کند که آپدایک، یکی از شخصیت‌های اصلی پس از سال 1945 ادبیات آمریکایی، عمیقاً در کار خود سؤالاتی از بدن و حواس با سؤالات الهیات گنجانده است. دیل نه تنها از کار آپدایک - که به طور مهمی پس از مرگ نویسنده در سال 2009 مورد بازبینی قرار گرفته است - درک جدیدی از رابطه بین زیبایی شناسی، مذهب و تجربه فیزیکی ارائه می دهد.

دیل ویژگی منحصر به فرد آپدایک را بررسی می کند. میراث ادبی به منظور استدلال برای یک نظریه واقعا پساسسکولار تجربه زیبایی‌شناختی. هر فصل یکی از حواس پنج گانه و ارتباط آن با دغدغه های نظری گسترده تر را شامل می شود: تأثیر، ذهنیت، هستی شناسی، اخلاق و الهیات. دیل در حالی که آثار آپدایک را در ارتباط با دیگر نویسندگان آمریکایی اواخر قرن بیستم قرار می دهد، مفاهیم تجسم آنها را توضیح می دهد و از آنها برای ارائه گزارش جدیدی از زیبایی شناسی پساسکولار استفاده می کند. هیچ رمان‌نویس دیگری تجربه‌ی حسی صرف را به دقت، به وسعت یا به‌اندازه‌ی الهیات به تصویر نکشیده است – که مکرراً به آموزه‌ی خلقت به‌عنوان توجیه سبک‌شناختی‌اش روی می‌آورد. دیل در بررسی بسیاری از داستان‌ها، رمان‌ها، شعرها و مقالات خود ثابت می‌کند که آپدایک ما را مجبور می‌کند تا در قدرت ادبیات برای احیای تجربه حسی به عنوان یک پرسش الهیات تجدید نظر کنیم.
 

Scott Dill’s A Theology of Sense: John Updike, Embodiment, and Late Twentieth-Century American Literature brings together theology, aesthetics, and the body, arguing that Updike, a central figure in post-1945 American literature, deeply embeds in his work questions of the body and the senses with questions of theology. Dill offers new understandings not only of the work of Updike—which is importantly being revisited since the author’s death in 2009—but also new understandings of the relationship between aesthetics, religion, and physical experience.

Dill explores Updike’s unique literary legacy in order to argue for a genuinely postsecular theory of aesthetic experience. Each chapter takes up one of the five senses and its relation to broader theoretical concerns: affect, subjectivity, ontology, ethics, and theology. While placing Updike’s work in relation to other late twentieth-century American writers, Dill explains their notions of embodiment and uses them to render a new account of postsecular aesthetics. No other novelist has portrayed mere sense experience as carefully, as extensively, or as theologically—repeatedly turning to the doctrine of creation as his stylistic justification. Across this examination of his many stories, novels, poems, and essays, Dill proves that Updike forces us to reconsider the power of literature to revitalize sense experience as a theological question.