On the Nature of Marx's Things: Translation as Necrophilology

درباره ماهیت چیزهای مارکس یک بازاندیشی اساسی در سنت مارکسیستی است که بر اساس چیزهای ثابت نیست، بلکه بر اساس رابطه متقابل جدایی ناپذیر بین جهان مادی و زبان ما برای آن است. لزرا در اولین نوشته‌های مارکس، رویه‌ای زیرزمینی و لوکریتی را دنبال می‌کند که او آن را ترجمه نکروفیلولوژیک می‌نامد که همچنان وارثان مارکس را آزار می‌دهد. این سویه لوکریتی، که مستلزم آن است که مادیت را به شیوه‌های بدیهی، پویا، آشکار، و همیشه با ارتباط آن با زبان در نظر بگیریم، پرسش‌های اصلی را در مورد هستی‌شناسی، اقتصاد سیاسی و خواندن ایجاد می‌کند.

" ویتوریو مورفینو در مقدمه‌اش می‌نویسد لزرا، «تمام قدرت برخورد آلتوسری را به مفهوم ترجمه‌اش منتقل می‌کند». درک گسترده لزرا از ترجمه، شیوه‌هایی را در بر می‌گیرد که زبان‌های طبیعی و ملی مختلف را اغلب در دوره‌های مختلف با هم مرتبط می‌کنند، اما همچنین شیوه‌ها یا مکانیسم‌های درونی هر زبان را در بر می‌گیرد. با توجه انتقادی بعدی به واژگان متناقض - فتیشیسم و ​​رنگ شناسی - که سرمایه برای توصیف چگونگی انتساب ارزش به کالاها و با رویکرد دیالکتیکی که کار مارکس را از زمانی که انگلس به دنبال ازدواج با آن بود، به کار می برد، مبهم است. فلسفه طبیعی زمان او، ترجمه نکروفیلولوژیک تأثیری دردسرساز و قطعی در اندیشه مارکس و پس از او دارد. این امر مستلزم تجدید نظر اساسی در آنچه ترجمه به حساب می آید، و روش های کاملاً جدیدی برای تصور اینکه یک شی چیست، از آنچه به عنوان ماده، ارزش، حاکمیت، میانجیگری و عدد به حساب می آید، می باشد.

در درباره ماهیت چیزهای مارکس، ماتریالیسم «مقابله»، همانطور که نقدهای اخیر در رگ آلتوسر متأخر آن را می نامد، با نظریه شکل ارزش مارکسولوژیکی مواجه می شود. حاکمیت تقسیم پذیر اشمیت، هستی شناسی های شی گرا و نقد همبستگی، و فلسفه های ترجمه و ترجمه ناپذیری در بدهی به کواین، کاسین و دریدا. وارثان مشکلاتی که مارکس با آنها دست و پنجه نرم می کند، از مارانیسم اسپینوزا، تا بارتلبی ملویل، تا توسعه الهیات سیاسی فرویدی ناشناخته قبلی که بر اساس سنت های انقلابی شیلر و وردی شکل گرفته است، تا ضد انسانیت تبعیدی آدورنو علیه اومانیسم جهان وطنی جدید سعید تا اومانیسم جدید جهان وطنی امروزی را در بر می گیرد. ماتریالیسم ها.

در نهایت، نکروفیلولوژی داستان تسخیر تفاوت توسط سرمایه را از داستان تولید سوبژکتیویته توسط سرمایه جدا می کند. مفاهیم و رویه‌هایی را برای برچیدن سیستم اشیایی که سرمایه‌داری نئولیبرال بر روی آن قرار دارد ارائه می‌کند: چیزهای عینی و کاملاً مشخص مانند کالاها، اما همچنین «اشیایی» مانند تله‌های بدهی، برنامه‌های ریاضتی، بازاریابی ریسک. ایدئولوژی ها؛ موسسات آموزشی، حرفه ای، قانونی و حتی خانوادگی که امروزه نابرابری ها را تولید و بازتولید می کنند.

On the Nature of Marx’s Things is a major rethinking of the Marxian tradition, one based not on fixed things but on the inextricable interrelation between the material world and our language for it. Lezra traces to Marx’s earliest writings a subterranean, Lucretian practice that he calls necrophilological translation that continues to haunt Marx’s inheritors. This Lucretian strain, requiring that we think materiality in non-self-evident ways, as dynamic, aleatory, and always marked by its relation to language, raises central questions about ontology, political economy, and reading.

“Lezra,” writes Vittorio Morfino in his preface, “transfers all of the power of the Althusserian encounter into his conception of translation.” Lezra’s expansive understanding of translation covers practices that put different natural and national languages into relation, often across periods, but also practices or mechanisms internal to each language. Obscured by later critical attention to the contradictory lexicons―of fetishism and of chrematistics―that Capital uses to describe how value accrues to commodities, and by the dialectical approach that’s framed Marx’s work since Engels sought to marry it to the natural philosophy of his time, necrophilological translation has a troubling, definitive influence in Marx’s thought and in his wake. It entails a radical revision of what counts as translation, and wholly new ways of imagining what an object is, of what counts as matter, value, sovereignty, mediation, and even number.

In On the Nature of Marx’s Things a materialism “of the encounter,” as recent criticism in the vein of the late Althusser calls it, encounters Marxological value-form theory, post-Schmittian divisible sovereignty, object-oriented-ontologies and the critique of correlationism, and philosophies of translation and untranslatability in debt to Quine, Cassin, and Derrida. The inheritors of the problems with which Marx grapples range from Spinoza’s marranismo, through Melville’s Bartleby, through the development of a previously unexplored Freudian political theology shaped by the revolutionary traditions of Schiller and Verdi, through Adorno’s exilic antihumanism against Said’s cosmopolitan humanism, through today’s new materialisms.

Ultimately, necrophilology draws the story of capital’s capture of difference away from the story of capital’s production of subjectivity. It affords concepts and procedures for dismantling the system of objects on which neoliberal capitalism stands: concrete, this-wordly things like commodities, but also such “objects” as debt traps, austerity programs, the marketization of risk; ideologies; the pedagogical, professional, legal, even familial institutions that produce and reproduce inequities today.