Rendre le monde indisponible

تسلط بر جهان، بهره‌برداری از منابع آن، برنامه‌ریزی مسیر آن... به نظر می‌رسد پروژه فرهنگی مدرنیته ما به نقطه اوج خود رسیده است: علم، فناوری، اقتصاد، سازمان اجتماعی و سیاسی موجودات و اشیاء را دائمی و نامحدود ساخته است. در دسترس است.

اما در حالی که تمام تجربیات و ثروت های بالقوه وجود در دسترس ماست، ناگهان از ما دور می شوند. جهان به طرز مرموزی بسته می شود. ناخوانا و بی صدا می شود. فاجعه زیست محیطی نشان می دهد که تسخیر محیط زیست ما یک محیط خصمانه را شکل می دهد. ظهور بحران های نامنظم بیهودگی میل به کنترل را نشان می دهد که منجر به هرج و مرج عمومی می شود. و همانطور که وعده های تحقق به دستورات موفقیت و خواسته های ما به چرخه های بی پایان ناامیدی تبدیل می شوند، کنترل زندگی خودمان از دستمان دور می شود.

اگر چنین است، هارتموت روزا نشان می دهد که دور زدن طبیعت است. ، مردم و زیبایی که ما را احاطه کرده است ما را از هرگونه طنین انداز با آنها محروم می کند. این همان تضاد اساسی است که ما در آن دست و پنجه نرم می کنیم. برای حل آن، این مقاله ما را متعهد نمی کند که به یک وضعیت متفکرانه پناه ببریم، بلکه رابطه خود را با جهان دوباره ابداع کنیم.

Dominer le monde, exploiter ses ressources, en planifier le cours... Le projet culturel de notre modernité semble parvenu à son point d'aboutissement : la science, la technique, l'économie, l'organisation sociale et politique ont rendu les êtres et les choses disponibles de manière permanente et illimitée.

Mais alors que toutes les expériences et les richesses potentielles de l'existence gisent à notre portée, elles se dérobent soudain à nous. Le monde se referme mystérieusement ; il devient illisible et muet. Le désastre écologique montre que la conquête de notre environnement façonne un milieu hostile. Le surgissement de crises erratiques révèle l'inanité d'une volonté de contrôle débouchant sur un chaos généralisé. Et, à mesure que les promesses d'épanouissement se muent en injonctions de réussite et nos désirs en cycles infinis de frustrations, la maîtrise de nos propres vies nous échappe.

S'il en est ainsi, suggère Hartmut Rosa, c'est que le fait de disposer à notre guise de la nature, des personnes et de la beauté qui nous entourent nous prive de toute résonance avec elles. Telle est la contradiction fondamentale dans laquelle nous nous débattons. Pour la résoudre, cet essai ne nous engage pas à nous réfugier dans une posture contemplative, mais à réinventer notre relation au monde.