Sublime Surrender: Male Masochism at the Fin-de-siècle

زمانی که هاینریش هاینه در سال 1848 تخت بیمار خود را رها کرد و به طور تصادفی به موزه لوور رفت تا در مقابل مجسمه الهه زیبایی بیفتد و در نگاه سرد و ترحم انگیزی که به نظر می رسید به بدن سجده دار او انداخته بود، دراز بکشد، او یک نقش تکراری تعریف کرد. به گفته سوزان آر استوارت، نیمه دوم قرن نوزدهم. او با توجه به صدای بدن چروکیده مرد در پای زیبایی، به بررسی گفتمان مردان و درباره مردانی می‌پردازد که بین سال‌های 1870 و 1940 در جهان آلمانی زبان جا افتاده و مردانگی را به‌عنوان و از طریق به حاشیه رانده شدن خود بیان می‌کند. او پیشنهاد می‌کند که مازوخیسم مردانه یک راهبرد شعاری بود که از طریق آن مردان با پذیرش این مفهوم که زخمی و رنج کشیده‌اند (و همیشه بوده‌اند) اقتدار فرهنگی و سیاسی خود را به‌طور متناقضی ابراز می‌کنند.

استوارت از طریق خوانش دقیق آثار لئوپولد فون ساخر مازوخ، ریچارد واگنر و زیگموند فروید، اختلافات خود را نشان داده و توسعه می دهد، در هر مورد نشان می دهد که همان عملی که از طریق آن مردان خود را فدای زنان کردند شامل جوهر سوژه جدید مردانه «عمیقاً توسط روابط قدرت سیاسی و جنسی نفوذ کرده است». سناریوهای مازوخیستی، چه در ادبیات، موسیقی، هنرهای تجسمی، یا تشخیص‌های پزشکی ناخوشایند fin-de-siècle، مرد را به عنوان یکی به نمایش می‌گذارند. همان‌طور که استوارت توضیح می‌دهد، که تسلیم یک نگاه و صدای زیبایی‌شناسانه و وابسته به عشق می‌شود.»

When Heinrich Heine left his sick bed in 1848 and stumbled to the Louvre to fall before a statue of the goddess of beauty and lie in the pitying, cold glance she seemed to cast on his prostrate body, he defined a recurring motif of the second half of the nineteenth century, according to Suzanne R. Stewart. Directing her attention to the voice of the shriveled male body at beauty's feet, she investigates the discourse by and about men that took hold in the German-speaking world between 1870 and 1940 and that articulated masculinity as and through its own marginalization. Male masochism, she suggests, was a rhetorical strategy through which men asserted their cultural and political authority paradoxically by embracing the notion that they were (and always had been) wounded and suffering.

Stewart demonstrates and develops her contentions through close readings of the work of Leopold von Sacher-Masoch, Richard Wagner, and Sigmund Freud, in each case showing that the very act through which men sacrificed themselves to women comprised the essence of the new male subject "deeply penetrated by relations of political and sexual power." Masochistic scenarios, whether in literature, music, the visual arts, or medicalized diagnoses of the fin-de-siècle malaise, stage the male as one who submits, as Stewart explains, "to an aestheticized and eroticized gaze and voice."